Bu atasözü, kabalık ve şiddetin bir eğitim aracı olarak kullanılmasını savunan, günümüzde geçerliliğini yitirmiş bir düşünceyi yansıtmaktadır. Anlamı şu şekildedir:
Atasözü, yanlış davranışların düzeltilmesi için aşamalı bir yaklaşım sunarken, şiddeti son çare olarak görmekte ve ilk olarak sözlü iletişimi önermektedir. Ancak günümüzde pedagojik yaklaşımlar, şiddetin her türlüsünü reddetmekte ve olumlu disiplin yöntemlerini önermektedir.